Al sinds 2011 bezoek ik de 24 uur van Le Mans. Het begon als een soort vakantie van de thuissituatie met mijn moeder die aan kanker leed. Even de gedachten verzetten, race kijken en fotograferen. In 2012 deed mijn moeder zich zelfs minder ziek voor dan ze was, zodat ik er toch even tussenuit was. Nadat ze in September dat jaar overleed deed ik direct na de begrafenis nog een foto op de post. Ik deed mee aan een wedstrijd van Canon waarmee je een workshop met F1 fotograaf Frits van Eldik kon winnen. En ik won deze workshop dan ook. Hierbij fotografeerde ik voor het eerst langs pal langs de baan in Zandvoort. Frits gaf ook een presentatie met o.a. de foto’s die hij van de Audi’s in Le Mans had gemaakt en vertelde wat er allemaal kwam kijken bij het vak van autosport fotograaf. Deze workshop gaf me de motivatie om mijn autosport fotografie verder te ontwikkelen. En zo hielp Frits ook een jaar later om mijn eerste foto te verkopen.
Naar Le Mans bleef ik steeds terugkeren. Als een soort jaarlijkse pelgrimstocht en ook een ijkpunt waar mijn fotografie dat jaar stond. Ik leerde er verschillende mede autosport fanaten en hobby fotografen kennen. Ik richtte op den duur een bedrijfje op, deed verschillende opdrachten, maar toen kwam de welbekende crisis en lag alles plat. Gelukkig trok het de afgelopen 2 jaar toch langzaam weer aan met opdrachten. En nu was het dan zover, na al die jaren mocht ik ook de 24 uur van Le Mans fotograferen. Voor mij was dit toch wel een droom die uitkomt. De cirkel is rond wat dat betreft. Ik ontmoette Frits ook kort in het mediacentrum, net als vele andere mede fotografen. Ooit ging ik als jongen voor het eerst naar Zandvoort om bij de Masters of F3 een Ferrari F1 auto, Jan Lammers zijn Le Mans auto en andere oude sportscars te zien racen. En nu stond ik er met mijn camera bovenop als Ferrari een Le Mans overwinning binnensleepte in een van de meest pittige en onvoorspelbare races in jaren. Onwerkelijk.
Op de zaterdag een week voor de race ging ik aan de slag. Ik bezocht het stadscentrum waar de technische keuring en groepsfoto’s plaatsvonden. En daarna werd ook met auto’s door het centrum gereden tot bij de poorten naast de oude kathedraal, een prachtig zicht.
De testdag die erop volgde bood de kans om het circuit te verkennen op de plekken waar ik voorheen niet kwam. Zo ook bij het bekende verkeersbord aan de Hunaudieres, een klassieke foto die de fotografen meestal tijdens de testdag maken omdat daarna pas de reclameborden op worden gehangen.
Op de dinsdag was het tijd voor de foto momentjes met coureurs en daarna ook de handtekeningensessie voor het publiek en pitstop wedstrijd.
De sfeer zat er goed in. En genoeg actie bij de pitstops.
De dagen erna waren de vrije trainingen en ook een spannende Hyperpole sessie om de startplekken voor de snelste auto’s te bepalen. Uiteindelijk pakte Porsche de pole met een super ronde van Kevin Estre die al vonkend de laatste bochten in dook.
Op zaterdag was het dan eindelijk tijd voor de race. Voor het eerst liep ik daar zelf rond op de startopstelling in plaats van de opbouw te volgen vanaf de tribune. En daarna ging het om 16:00 dan los. De race begon zonnig, maar al snel was er het eerste buitje. Al duurde dit niet zo lang.
Later in de avond kon ik in de bossen achterop het circuit nog wat gouden zonlicht meepakken voordat het weer definitief omsloeg.
Het begon flink te regenen toen ik terug was bij de bocht Indianapolis. En dit zou in vlagen groot gedeelte van de nacht aanhouden. Lange tijd werd ook doorgebracht achter de safetycar. Zodoende deed ik nog verwoedde pogingen in de auto wat te slapen, wat geen succes was.
Toen de nacht voorbij was had Ferrari zich genesteld aan de kop, maar met name Toyota zat ze nog op de hielen. Ook in de laatste uren was er nog behoorlijke regenval.
Maar de #50 Ferrari 499P van Nicklas Nielsen, Antonio Fuoco en Miguel Molina bleek de sterkste. Zo sleepten ze na vorig jaar opnieuw een overwinning voor AF Corse Ferrari binnen. Nederlands succes was er in GT3 waar de 19 jarige Morris Schuring met de #91 Manthey EMA Porsche de winst pakte. En in LMP2 was het #22 United Autosports die zegevierde.
Het was een fantastische ervaring. En nu is het vooral even bij van een intensief weekje fotograferen. Bedankt aan een ieder die me de afgelopen jaren gevolgd en geholpen heeft en aan de vele mensen die ik tijdens het hele evenement heb ontmoet. Bekijk de foto’s hieronder.
