103e Indianapolis 500 2019

Geplaatst op

In mei 2019 bezocht ik opnieuw de USA. Dit maal was het om samen met Henri de grootste race ter wereld, de Indy 500 te bezoeken. Daarnaast verkenden we ook de staat Indiana en Chicago nog. Daarover in het volgende blogitem meer. In dit eerste deel van de blog over deze trip focus gaat het over het raceweekend zelf.

Al jaren kijk ik ieder jaar naar de Indy 500 op tv. Op een oval in Indianapolis, Indiana USA wordt al sinds 1911 de Indy 500 verreden. Dit is een race van 500 mijl (805 kilometer) over een kombaan met 4 bochten. De snelheden liggen hier hoog; In de kwalificatie haalde de snelsten snelheden boven de 370 kilometer per uur – gemiddeld – over 4 rondjes… Ooit zegevierde hier ook een Nederlander; in zowel 1990 als 1997 won Arie Luijendijk, oorspronkelijk afkomstig uit Sommelsdijk, deze race. Onder de Amerikanen heeft hij daardoor ook eeuwige roem gewonnen. Voor de race werd hij ook achterop een auto als held rondgereden samen met andere oud winnaars. Op de donderdag voor de race bezochten we ook het museum om vast in de stemming te komen. De 2 winnende auto’s van onze Arie waren daar ook te bewonderen. Daarnaast ook volop andere winnende Indycars, enkele Nascars en een collectie auto’s waar volksheld Mario Andretti mee gereden heeft.

[flickr_set id=”72157708870501651″]

Op de donderdagavond bezochten we de Hoosier 100. Dit was een USAC sprintcar race die verreden werd op een onverharde oval op de Indiana State Fairgrounds paardenrenbaan in hartje Indianapolis. De sprintcars vormen de basis van de Amerikaanse autosport. Coureurs beginnen vaak hier met zo’n simpele sprintcar om vervolgens door te stromen naar Nascar of Indycar. Je ziet ook regelmatig nog dat actieve Nascar coureurs dit er naast doen voor de lol. De auto’s zijn vrij simpel: pak een groot V8 blok, een eenvoudig buizenframe en een paar Hoosier banden en knallen maar. Veel actiefoto’s heb ik er niet geschoten (ook vanwege de beperkte bewegingstruimte rond de baan). Maar actie was er maar genoeg. Het toppunt was dat Chris Windom tijdens een gevecht om de leiding een klapband kreeg waardoor vlak voor ons de auto dwars ging, meerdere malen over de kop stuiterde en totaal kapot eindigde. Hij was ongedeerd en na een tijdje werden de auto’s weer aan gang geduwd (startmotor zat er niet in). Tot in het donker werd er nog fel gestreden en we hebben genoten. Een mooie aftrap van ons raceweekend!

[flickr_set id=”72157708870394088″]

In de aanloop naar de grote 500 was het vrijdag de dag waarop de Indy Lights klasse de Freedom 100 zou verrijden. Voor het hele raceweekend werd eigenlijk continu extreem slecht weer afgegeven. Begin de ochtend had het nog even hard geregend waardoor de poorten van het circuit tijdelijk gesloten werden. Maar na hard werk van de marshalls met hun speciale straalmotor aangedreven drogers was de baan toch op tijd droog. Aan de start stond ook Nederlander Rinus van Kalmthout, Rinus Veekay voor de Amerikanen. Je kunt deze raceklasse het best vergelijken met de Formule 2 zoals we die kennen als opstapklasse naar de F1. Ook Chris Windom die we de avond daarvoor nog zagen crashen deed weer mee. Dat ging helaas niet zo heel goed. In de tweede ronde al ging hij er, wederom buiten zijn schuld, hard vanaf. Zijn auto ging over een andere auto heen en doormidden op de muur. Klik hier voor de video. Hierdoor lag de race stil en zagen we eerst de voorkant van zijn auto, daarna het achterste stukje en de andere betrokken auto afgevoerd worden. Nadat de race hervat werd was het een van de spannendste races die ik ooit mee had gemaakt. Meerdere malen per ronde haalden de leiders elkaar in, met ook Rinus veelvuldig aan de leiding. Uiteindelijk was het Oliver Askew die op de finishlijn met een 0.0067 seconde verschil op de lijn voor een echte fotofinish zorgde, waanzinnig!

[flickr_set id=”72157708870471057″]

26 mei 2019, racedag. Al heel de week leek eigenlijk de race deze dag niet door te gaan. Ook de avond van te voren werd nog aangegeven dat het in de ochtend zou regenen en daarna net na de geplande starttijd het helemaal los zou barsten met het slechte weer. Wonder boven wonder was het droog en brak zelfs de zon door. In alle vroegte gingen we dus naar het circuit om de drukte voor te zijn. Gelukkig viel dat ook mee en dus konden we in de ochtend rustig rond kijken en als echte hollanders onze tassen volladen met gratis merchandise. Bij aankomst op het vliegveld van Chicago vroeg de douanebeambte al wie de race zou gaan wonnen. Ik noemde Simon Pagenaud. Deze fransman had ik ooit al bij Piet Paulusma de Champcar race in Assen zien promoten. Waardoor we ergens op een regenachtige zaterdagmiddag onder een zeiltje aan een dijkje langs het TT circuit belandden. Nu, 12 jaar later, had hij eerder die maand al de Indianapolis grand prix gewonnen en de pole gepakt voor de Indy 500, dus wat mij betreft werd het zijn maand. De douane zei, never heard of the Guy.. Dat zou nog wel veranderen. Vanaf onze plek bij het uitkomen van bocht 1 zagen we hoe Pagenaud een ijzersterke race reed. Er waren diverse incidenten. Maar toch kwam hij steeds weer vooraan. De race eindigde met een spannend duel tussen hem en Alexander Rossi. Maar uiteindelijk was hij toch te sterk en pakte hij de winst. Wij konden voldaan, en met een flink wat rodere huid dan eerder die morgen, aansluiten in het verkeersinfarct rondom het circuit. Die pakken ze ons nooit meer af!
Klik hier voor deel 2 over Chicago & Indiana.

[flickr_set id=”72157708872131236″]