Arizona is de staat van de canyons. Dit zagen we al toen we er overheen vlogen richting Las Vegas. Diepe kloven in het landschap over vele jaren heen uitgesleten door natuurgeweld. Als eerste stop in Arizona waren we van plan naar Horseshoe Bend vlakbij Page te gaan. Een eindje daarvoor kwamen we nog bij de Glen Canyon dam. Een stuwdam met bijbehorende waterkrachtcentrale die gebruik maakt van de kracht van Colorado rivier. Deze rivier heeft met zijn vele uitlopers in dit gebied vele canyons uitgesleten. Over Glen Canyon liep ook een stalen boogbrug waar we overheen gingen. We zijn er ook nog even op gelopen om ook het uitzicht te bewonderen. Wat opviel is dat je ook de brug wel voelde bewegen als er een auto overheen ging.
Een paar kilometer verder kwamen we dan bij Horseshoe Bend. Na een wandeling in de warme zomerzon kwamen we aan bij deze beroemde haarspeldbocht van de Colorado, een schitterend uitzicht. Onder toeristen leek het onderhand sport om maar zo dicht mogelijk aan of over de rand van de afgrond op de foto (selfie!) te moeten. Je zou toch denken dat dat wel eens fout zou gaan.
Vlakbij Winslow Arizona bezochten we Meteor Crater. Dit is zoals de naam al doet vermoeden een gigantische meteoor krater. Dit is de best behouden impact krater op aarde. Deze plek werd ook gebruikt door de NASA voor het trainen voor de maanmissies. De krater lag ook vlak bij de oude Route 66. Hier hebben we nog stukjes van gereden. Maar voor ons was dit niet de moeite waard. Het waren telkens maar kleine stukjes. Na een paar straatborden en toeristische winkeltjes kwam je weer terug op de snelweg. Waarschijnlijk zijn er richting Los Angeles wel mooiere stukken te vinden, de stukken die wij bezochten vielen helaas tegen.
Een roadtrip door het wilde westen is natuurlijk niet compleet zonder een bezoek aan de Grand Canyon. Eerst hebben we deze bewonderd aan de verschillende uitzichtpunten. Maar later gingen we dit nog eens dunnetjes overdoen met de helikopter! Eenmaal aangekomen bij de vliegmaatschappij was er gelukkig later op de middag plaats voor ons op een vlucht. Toen het eenmaal zover was kregen we een briefing en daarna kregen we pasjes voor onze zitplaatsen. We werden mee naar buiten genomen naar de helikopters. Toen we dachten dat we moesten instappen werden we ineens weer terug naar binnen gehaald. De pasjes moesten we inleveren, niemand zei waarom, verwarring alom. Toen werden we in een busje gestopt en naar een vliegstrip verderop meegenomen. Ergens onderweg bleek dat we spontaan waren geupgrade naar een betere heli, ok, vooruit dan maar! :-) Tijdens de vlucht werd muziek gespeeld en ook ingesproken commentaar. Na opstijgen vlogen we eerst over het Kaibab National Forest. Uiteindelijk houdt het bos dan ineens op en kijk je de afgrond in. Hierbij werd ook toepasselijke epische muziek gespeeld uit 2001 A Space Odyssey; “Also Sprach Zarathustra” door Richard Strauss. Het nummer wat ik ook wel kende van de 24 uur van Le Mans van het moment dat de auto’s aan komen rollen en losgelaten worden voor de start. Hier was weer een heel ander spektakel te zien. Veel woorden hadden we niet meer… Bij terugkomst zong Greenday nog iets over de Time Of Your Life, veel toepasselijker kon ik het niet afsluiten.
[flickr_set id=”72157671342654293″]