Het begon als een zonnige dag. Mijn terugkeer naar Spa-Francorchamps. Eindelijk zou ik weer eens een internationale endurance race bij wonen. De kaartjes had ik begin 2020 al besteld, maar na ietsje langer wachten was er dan eindelijk groen licht. Op het circuit aangekomen was het weer genieten van het open karakter van de sportscar racerij. Gelijk een pitwalk doen, soms een garage binnen sluipen. Rondlopen tussen bekende coureurs, teambazen etc.
Met veel getrommel, t-shirt schieten en stuntende mountainbikes en natuurlijk het volkslied werd in Le Mans stijl de startopstelling weer een heel schouwspel en tikte de tijd tot de start zo weg.
De race ging van start. De #91 Porsche was al snel terug binnen met een kapotte velg, maar verder begon het redelijk vlekkeloos. Zoals gebruikelijk bij een lange endurance wedstrijd ga je na een tijdje aan de wandel om rond het circuit op verschillende plekken te kijken, en fotograferen. Zo ook nu. Ik schoot er lustig op los. Maar eenmaal achterop bij de kartbaan begon het te druppelen, en toen steeds harder. Even schuilen in de kantine van de kartbaan werd al snel een langer verblijf. Er glibberde al snel een auto van de baan, gelijk safetycar. En kort daarna gaven baanposten en borden de rode vlag en lag de boel stil. En dat duurde wel een poosje. Er werd op de kartbaan soms toch nog gekart, waarbij incidenten, en karts, zich ook opstapelden.
Na een poos wachten werd de race weer hervat en was de regen een eind over. Dus stond ik weer buiten, foto’s van de auto’s op de natte baan te maken. Ging het weer hard regenen. Henri meteen weer naar binnen. Maar ik had mijn regenbroek en jas al aan en de dramatische omstandigheden gaven me de kans hele gave foto’s te maken. Dat kon ik niet laten liggen.
Ik ging nog een eindje verderop foto’s maken. Auto’s reden rond door een enorme hoosbui. Flink spray achter de auto’s, spiegelende baan. Waar ik stond vloog, natuurlijk net toen ik wou weglopen, een auto van de baan. En weer lag de actie stil. Ik keerde terug naar de kartkantine. Inmiddels doorweekt, mijn jas hield de regen ook niet meer tegen.
Moe, en nat keerden we naar huis. Met een noodgang naar een welverdiend frietje. Balen eigenlijk dat het race kijken in het water was gevallen. Maar de foto’s toveren bij mij dan toch weer een grijns op het gezicht, op naar Le Mans!
