2 maanden na mijn bezoek voor de 24 uur voor de motoren was ik alweer terug in Le Mans. Net als vorig jaar had ik de eer om weer als persfotograaf verslag te mogen maken van het mooiste race-evenement ter wereld; de 24 Heures Du Mans.
Opnieuw trapte ik het evenement af op de zaterdag voor de race bij de keuringen in de stad. De auto’s werden gecheckt, interviews gegeven, persfoto’s gegeven, en handtekeningen uitgedeeld.
Daarna was het tijd om door de stad een demo te geven met een groot aantal van de auto’s. Bij de kathedraal stonden alle auto’s warm te draaien voor hun ronden voor het publiek wat in grote getale in de straten stond.
Op de zondag voor de race vind de laatste jaren steeds de officiële testdag plaats. Het weer was al een stuk zonniger dan de dag ervoor, en dat zou eigenlijk op een enkele bui vrijdags na ook zo blijven.
Ik ging dan ook weer gewapend met de camera’s kilometers maken langs de baan. De traditionele testdag foto’s met het verkeersbord konden dan natuurlijk ook niet uitblijven.
Een stukje verderop langs de Hunaudieres lagen stukken nieuw asfalt. Op sommige plekken raakten de auto’s alsnog wel de grond met een mooie vonkenregen tot gevolg.
De #90 Porsche was in de kleuren van het fictieve Chip Hart Racing uitgedost. Dit is dan zogenaamd de auto waarin Brad Pitt in de binnenkort uitkomende F1 film in de 24 uur van Daytona deelneemt. Maar hier in Le Mans onder andere bestuurd door Nederlander Loek Hartog.
Op de zondag knalde ook de Iron Dames Porsche lekker over het circuit. Maar bij een pitstop met rijderswissel ging het mis; coureur Michelle Gatting brak haar voet, en zou dus voor de rest van het evenement vervangen worden door Sarah Bovy.
Na een rustdag op maandag was het dinsdag weer tijd voor de pitwalk en pitstop competitie. En in de ochtend werden er nog de nodige persfoto’s geschoten met de coureurs.
De fans werden hartelijk verwelkomd in de pits en de coureurs kregen van alles te ondertekenen…
En de pitstop wedstrijd levert altijd weer mooie actie op. Een mooie kans voor de monteurs om eens in de schijnwerpers te staan.
Maar op woensdag is het dan echt weer tijd voor actie op de baan met de eerste vrije trainingen. Ik heb die dag een bijzonder actieve dag gehad.
Met de media shuttle bus ging ik naar allerlei uithoeken op verkenning en te voet legde ik ruim 17 kilometer af, best pittig met temperaturen van 25 a 30 graden. Maar zo kwam ik weer op plekken waar ik niet eerder had gefotografeerd.
Bij de eerste chicane op de Hunaudieres was het best spectaculair om de auto’s zo hard aan te zien & horen komen en dan vlakbij de vangrail komen scheren. Sommigen namen de bocht wel erg kramp en dan schuurden ze er soms langs…
En het blijft gewoon gaaf om dit soort auto’s met die snelheden van over de 300 over openbare 90-wegen te zien jakkeren.
In de avond legden coureurs hun eerste ronden in het donker af. Voor mij natuurlijk het moment om met het licht te spelen.
Op donderdag werd de Hyperpole sessie verreden. Het format was iets aangepast, meer vergelijkbaar met hoe F1 en Indycar het doen: In de eerste ronde vallen er een aantal over en uiteindelijk een finale tussen de snelsten. Dit leidde best tot spannende sessie waar men tot het laatste streed om door te gaan naar de finale. Dat was rijden op het randje, of net er overheen.
Zo haalde in LMGT3 Sean Gelael op het allerlaatst nog net een tijd genoeg die snel genoeg was om zich in de top 10 te plaatsen voor de finale. Dit nadat hij eerder in de sessie even stilviel met problemen en de auto tot 2x toe moest herstarten. Achter me klonk dan ook een luid gejuich van de McLaren fans op de tribune.
Verrassend genoeg was het Alex Lynn met de #12 Jota Sport Cadillac die de pole pakte en op 2 de #38 auto van hetzelfde team. Ze versloegen daarmee dus de fabrieksteams van Porsche, Ferrari etc. en mochten daardoor zaterdag vooraan starten.
Na alle trainingen en festiviteiten was het op zaterdag dan eindelijk tijd voor de race. De starttijd van 16:00 voelt nog steeds als erg laat aan. Zeker nu de races in het voorprogramma ook begin de ochtend klaar waren, en afgezien er van een warmup van een kwartiertje, het voor mij vooral lang wachten was op echte actie. Wel nam ik nog even deel aan een overvolle gridwalk.
Om 15:50 werden de motoren gestart, en werd de opwarmronde eindelijk gestart. En om 16:00 ging het los, met de Cadillacs voorop.
Vanaf de start sprintten we als fotografen het circuit langs om op verschillende plekken de actie vast te leggen. De Jota Sport Cadillacs werden al gelijk in de eerste ronde gepakt door Julien Andlauer in de Porsche. Ze zouden in de race steeds verder wegzakken. Ze waren snel geweest in de kwalificatie, maar op race-pace schoten ze nog wat te kort.
Geleidelijk aan kwamen ook de Ferrari’s naar voren. En waar ze in de trainingen minder sterk leken dan dat ze bij andere wedstrijden in het seizoen waren, lieten ze zich in de race wel zien.
Heel de week viel overigens ook al op hoeveel vliegjes er overal in de lucht waren. Dit was ook voor de auto’s en coureurs een serieus puntje. Al na een paar rondjes waren de auto’s smerig en konden de coureurs weinig zien door de ruiten. De auto’s zagen er dan ook op de zaterdagavond al smerig uit van al het ongedierte en stukken rubber van de banden, deze was bij de start nog wit:
En de banden laten dus ook de nodige rommel achter:
In de hoop op een mooie zonsondergang liep ik in de avond naar de Ford chicanes. Het was die zaterdag nogal bewolkt, maar toch brak toen ineens de zon door. Het resultaat was een mooie zonsondergang. En de beelden kregen nog even wat extra’s door de helikopters van de rondvluchten maatschappij die achter de tribunes steeds opstegen en landden.
Toen de nacht viel lag de uiteindelijke winnaar de #83 Ferrari al even aan de leiding.
Met pitstops wisselde de leiding nog vrij regelmatig, verschillende merken kwamen aan de leiding. Maar al met al had Ferrari het toch goed onder controle.
Om middernacht was er nog een gave vuurwerk en drone show boven het binnenterrein. Dit was natuurlijk net als de zonsondergang weer een feestje van de fotografen. Dit keer stonden we aan de overkant van waar we eerder stonden.
En de nacht gaf ook wat kansen om te spelen met wat filters die ik meehad. Een sterfilter was al onderweg in de post stuk gegaan. Maar ik heb hem toch gebruikt, het gaf nog wat extra effect ;-)
Bij het vallen van de duisternis had ik ook nog even mijn statief gehaald om de lichtstrepen van de auto’s en het reuzenrad vast te leggen. De bruisende nacht van Le Mans.
Het blijft gaaf om de auto’s zo de nacht door te zien strijden. Verder verliep de race eigenlijk vrij rustig. Voor mijn gevoel was er in vergelijking met andere jaren maar weinig drama, zeker voorin het veld. En zo kon ik uiteindelijk zondag middag de #83 Ferrari vastleggen die als eerste werd afgevlagd. Robert Kubica stopte de auto nog voor mijn neus om zijn collega’s Phil Hanson en Yifei Ye op te halen. Voor de vele, vaak Poolse, Kubica fans was het prachtig om deze oude rot te zien winnen. Zeker na zijn rally ongeluk wat bijna een einde aan zijn carriere maakte. Hij zou toen eigenlijk voor Ferrari in F1 gaan rijden, maar dat kwam er nooit van. Maar nu won hij dus in een Ferrari Le Mans. Een pracht comeback.
En zo zat het er weer op. Het blijft een pracht evenement. Misschien niet de meest enerverende editie. Maar altijd bijzonder om er te zijn en het mogen vast te leggen. Hieronder volgt de rest van het album. Heb je nog interesse in foto’s, afdrukken, of toekomstige samenwerkingen? Neem contact op.
