Terug in Le Mans als fotograaf, maar dit keer in April, voor de 2 wielers. In het paasweekend stonden de 24 uur van Le Mans voor motoren op programma. Een race die ik ook al lang volgde. In de endurance racerij gaan de teams een strijd aan tegen de klok, de elementen en zichzelf. En bij de motoren is dit nog zichtbaarder. Vaak zag ik op Eurosport al uitgeputte coureurs die een gehavende motor terug naar de pits probeerden te duwen. Ook deze editie werd uiteindelijk ook zeker een onvoorspelbare uitputtingsslag. In de trainingen stond ik nog maar net langs de baan toen ik de eerste motor, gevolgd door coureur, voorbij zag schuiven. Het zou zeker niet de laatste zijn dat weekend.
In de trainingen verkende ik als fotograaf het circuit en de pitlane. Voor de motoren is dit de kortere permanente variant ipv de grote die de auto’s gebruiken die ook voor driekwart uit openbare weg bestaat.
De sfeer langs de baan viel ook op. Al op de donderdagavond overheerste het geluid van gas gevende motoren en burnouts op de camping. Grote klappen van de uitlaten galmden over het circuit. Voor de avondtraining was het gewoon mistig op het circuit van alle kampvuren en bandenrook die vanaf de campings kwam overwaaien. Ik ben blij dat ik een paar kilometer verder een rustige kamer had…
Een poosje voor de start begon het te regenen. Dus de paraplu’s kwamen al van pas om de motoren en rijders droog te houden.
Na een opwarmronde namen de coureurs hun positie in aan de overkant van de pits. Vervolgens kwam de typische ouderwetse Le Mans start waar men bij het startsignaal naar de motoren rent, erop springt en wegracet. Iets wat in de auto’s al ruim een halve eeuw niet meer gebeurt, maar gelukkig bij de motoren nog wel.
De regen eiste vrijwel direct slachtoffers. Al in de eerste ronde viel polesitter Marvin Fritz van de #7 YART Yamaha af. Ik snelde naar de laatse bocht en zag daar nog verschillende motoren in het grind glijden en vervolgens de coureurs die dan knokten om er weer uit te komen.
Richting de avond werd het wat droger en kon men wat meer in een ritme komen.
Links en rechts van me vielen nog wel wat motoren maar uiteindelijk brak dan ook de nacht aan.
In de pitlane was het ’s avonds zeker nog een drukke bedoening. Motoren werden opgelapt na problemen en pitstops werden in een snel tempo afgewerkt.
In de ochtend ging de #11 Kawasaki aan de leiding. Zij hadden de race al verschillende malen gewonnen en wisten redelijk uit de problemen te blijven. Zo hadden ze 3 ronden voorsprong toen er dan toch een valpartij was, net toen ik opnieuw naar de pitlane ging. Toen ik daar eenmaal aangekomen was kwam al gauw de #11 binnen voor een pitstop. Er bleek toch e.e.a. te moeten worden vervangen, dit gebeurde in alle hectiek voor de garage in de pitstraat zelf. Hun voorsprong slonk, na de pitstop zat de motor op de 2e plek, de #7 YART Yamaha die zich knap had teruggevochten weer in dezelfde ronde als de leider #11. Ze konden zich nu geen fout meer veroorloven.
Maar rond de aanvang van het 24e uur begon het te motregenen. Dit maakte het circuit erg verradelijk. Hoe schuin ga je door de bocht. Geverfde curbs en belijning worden glad. En toen wandelde ik inmiddels langs de baan. En 3 bochten na elkaar ging het mis, 3 Kawasaki’s, met als laatste de leider!!! de #11 lag eraf en stak de baan af richting de pits en zo pakte de #7 Yamaha alsnog de leiding terug die ze aan de start van de race toch hadden.
Aan de finish ging Marvin Fritz dan ook door het dak. Hij had 24 uur eerder zijn polepositie verspeeld en de grindbak opgezocht, maar had zich samen met Jason O’Halloran en Karel Hanika terug naar de kop gereden. Zo konden ze groots de overwinning vieren op het podium.
Het was een super gave race, een echte endurance race waar snelheid, techniek en uit de problemen blijven cruciaal waren voor een goed resultaat. Bekijk de foto’s hieronder voor een indruk. Mocht u nog foto’s willen bestellen, neem dan even contact op!
