Al sinds 2011 bezoek ik ieder jaar de 24 uur van Le Mans. Eigenlijk is dat voor mij ook ieder jaar het moment dat ik voor mezelf peil waar ik sta met mijn fotografie; kan ik ook dit jaar weer wat betere foto’s maken dan het jaar ervoor?
Sinds enkele jaren wordt er door de regio Sarthe en het bestuur van de grote race een fotowedstrijd uitgeschreven. In 2014 was Dennis, een goede vriend van me, al een van de winnaars. Met een foto die hij aan mijn zijde had gemaakt toen vroeg in de ochtend van de 2013 race de Level 5 auto in de brand vloog in de pitstraat. De jaren daarna hebben we allebei nog wel vaker foto’s ingezonden voor deze wedstrijd.
Ook na de 2016 editie van de 24 uur van Le Mans had ik mijn foto’s weer ingestuurd. Maar dat was ik eigenlijk al weer vergeten. Eigenlijk had ik ook niet meer gepland om dit jaar naar Le Mans te gaan. Ik had inmiddels ook al een reisje naar Silverstone op het programma staan. Op een prijs in de fotowedstrijd had ik ook al niet meer gerekend; normaal worden de winnaars ook in januari bekend gemaakt.
Maar tot mijn verbazing kreeg ik eind maart toch bericht: Mijn foto van de #98 Aston Martin tijdens een pitstop was uitgekozen als een van de prijswinnaars.
Als een van de winnaars van de fotowedstrijd was ik op vrijdag 28 januari uitgenodigd in de panoramische lounge van het circuit van Le Mans. Eigenlijk twijfelde ik nog of ik moest gaan. Maar de kans bestond dat, als ik de hoofdprijs won, ook meteen een droom in vervulling zou gaan: volledige toegang als professionele fotograaf tijdens de 24 uur van Le Mans. Dat zou een welkome upgrade zijn, na jaren het spelletje te spelen om zonder professionele toegang toch te streven naar foto’s die zo een magazine in zouden kunnen (ja, ik leg de lat vaak erg hoog voor mezelf). De uitreiking bleek uiteindelijk ook plaats te vinden na Koningsdag en zo kon ik er met een dagje vrij een mooi lang weekend van maken en een roadtripje naar Le Mans te doen samen met mijn vader.
Zodoende vertrokken we naar Le Mans. Die avond kwamen we aan bij de ingang van het circuit. Ik was uitgenodigd in de panoramische lounge waar de prijsuitreiking plaatsvond. Deze lounge zit boven de ingang van het circuit en we werden daar ook verwelkomd met een mooi uitzicht op het circuit.
De verschillende prijswinnaars kwamen tijdens de ceremonie aan bod. Ook ik werd vastgelegd door aanwezige fotografen en ook geinterviewd door de presentator. En in een mix van mijn gebrekkige Frans en Engels legde ik uit wat ik in de foto wilde tonen en hoe ik deze gemaakt heb. De foto is gemaakt vanaf tribune 17 door mijn camera met een mini statiefje aan de railing te bevestigen. Met een lange sluitertijd kon ik alle activiteit van de monteurs en coureurs rondom de auto laten zien als een bewogen waas rondom de auto die gedurende die periode verder wel blijft stilstaan. Kennelijk begrepen ze mijn uitleg Frans-Engels toch, er werd geklapt, haha. Ook heb ik nog juryvoorzitter Henri Pescarolo ontmoet en ben ik met hem bij mijn foto op de foto gegaan. Voor wie hem niet kent: de man is een absolute Le Mans legende. Hij heeft formule 1 geraced. Hij heeft de 24 uur 4 keer gewonnen. Ook heeft hij het record van de meeste deelnames: 33. Daarna ging hij verder als teambaas waarmee hij het met zijn kleine team met een beperkt budget grote fabrieksteams als Audi het soms nog knap lastig maakte. Na de ceremonie kwamen daarna dus ook velen naar hem toe om hem van alles, soms stapels met foto’s en boeken, te laten signeren. Hij is dus nog steeds bijzonder populair.
Helaas had ik niet de hoofdprijs. Maar wel zal mijn foto de komende tijd nog tentoongesteld staan in het museum van de 24 uur van Le Mans (naast de ingang van het circuit). Ook zorgt heb ik daarmee toch alsnog toegangskaarten voor de race gewonnen. Zodat ik, ondanks dat ik het niet van plan was, toch ook dit jaar weer aanwezig ben bij de race. Het is alsof Le Mans me toch niet kwijt wou haha. Wie weet komt ooit nog mijn kans om als persfotograaf bij dergelijke races rond te lopen. Maar je moet klein beginnen. En ook niet onbelangrijk: er vooral gewoon plezier in houden :)
We hebben er zeker van genoten. De volgende dag kregen mijn vader en ik dankzij mijn prijs ook gratis toegang tot het museum. Na de dag eerder al in zijn Audi al het (openbare gedeelte) van het circuit over te zijn gereden kregen we ook nog echt snelle Audi’s en nog meer racemonsters te zien.
Het was weer iets om nooit te vergeten. Oh, en Le Mans… I’ll be back!
